Czy jedno słowo to wystarczający pokarm dla serca człowieka na cały dzień. Przecież za jednym słowem tak niewiele się kryje, w słowotoku który do nas dociera każdego dnia, jedno słowo wydaje się być niewystarczjące, jest jak ziarnko piasku na pustyni.
Kilkanaście lat temu, byłem z przyjaciółmi w Taize, tej malutkiej wiosce w Burgundii we Francji. Tam prócz pięknego śpiewu i atmosfery modlitwy, spotkałem się z ikoną Pana Jezusa z Przyjacielem (patryjarchą Menasem). Na tej ikonie Pan Jezus trzyma na swoim ramieniu Księgę Życia - Ewangelię, a stojący obok menas ma w ręku tylko mały zwój. Zastanawiałem się długo dlaczego tak jest. Jedno z tłumaczeń, które gdzieś wpadło mi w ręce było takie, że pierwsi chrześcijanie nosili ze sobą zwoje na których mieli zapisane jedno słowo, jedno zdanie z Ewangelii, którym starali się żyć na codzień. To było ich jakby życiowe motto. Tak niewiele, żeby żyć dobrze... jedno Słowo wystarczy.
O ile tylko czas pozwoli, każdego dnia jedno Słowo, które łatwo zapamiętać i łatwo rozważać przez cały dzień... aby Go spotkać.
ks. Marcin Cytrycki
fot. Wikipedia.com
Środa II tygodnia Wielkiego PostuProśba matki o załatwienie dobrej posadki dla swoich synów, wyraża w jakiś sposób pokusę, której doświadczamy dosyć często. Nosimy w sobie pragnienie bycia na szczególnym miejscu. Szukamy tego zarówno w życiu duchowym jak i w naszej codzienności. Mieć tę szczególną relację z Bogiem, mieć Go na wyciągnięcie ręki, obok siebie… Mieć taką czerwoną linię, która łączyłaby mnie bezpośrednio z Bogiem.
Wtorek II tygodnia Wielkiego PostuNie bez powodu Pan Jezus piętnując obłudę faryzeuszów i uczonych w Piśmie wspomina, że zasiedli oni na „katedrze Mojżesza”. Objęli urząd nauczania, ale ich codzienność daleko odbiega od tego, czego nauczają. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. Za wszelką cenę starają się być dla innych autorytetami – jak Mojżesz. Chcą nauczać i prowadzić lud z taką samą charyzmą jak ich prawodawca.
Sobota I tygodnia Wielkiego PostuRodzice nastolatków wiedzą to najlepiej, z własnej praktyki – młodość to czas buntu. Po latach dzieciństwa, młody człowiek chce wyrwać się z uwięzi, która jego zdaniem „podcina mu skrzydła”. Buntuje się przeciw zasadom panującym w domu, za wszelką cenę stara się jakoś wyróżnić, pokazać jako ktoś inny. I w tym dążeniu do inności bardzo często wpada w swoistą pułapkę. Bo nagle okazuje się, że jego rówieśnicy także chcą być „inni”. Chcąc być „inny”, staję się „taki sam”. Szukając swojej nowej tożsamości, mimowolnie przejmuję tożsamość innych, grupy, subkultury…
Poniedziałek II tygodnia Wielkiego PostuPodobna historia wydarzyła się chyba w życiu każdego dziecka i jest w jakiś sposób pragnieniem wpisanym w jego serce. Mała dziewczynka, która próbuje ubrać się w ubrania swojej mamy czy mały chłopczyk, który razem z tatą goli się przed lustrem. Dlaczego? Bo dziecko chce być podobne do kogoś, kto jest dla niego ważną osobą.
Piątek I tygodnia Wielkiego PostuSłyszałem gdzieś, kiedyś o ogromnym spustoszeniu w środowisku naturalnym jaki może wywołać nawet mała kropla zużytego oleju silnikowego. Liczb dokładnie nie przytoczę, ale były to naprawdę przerażające dane. Dlatego też takie grzywny grożą tym, którzy nielegalnie pozbywają się takiego odpadu, a zakłady samochodowe są wręcz zobligowane do tego, by poddawać zużyty olej profesjonalnemu procesowi recyklingu.
II niedziela Wielkiego Postu (Rok B)Wspólne układanie puzzli, to doskonała zabawa dla całej rodziny. Poszukiwanie pasujących elementów; wkładanie ich we właściwe miejsca, by utworzyły jakiś większy fragment. W końcu poskładanie poszczególnych fragmentów w jedną całość, w jeden obraz. Taką strategię zwykle przyjmowano u mnie w domu. Od szczegółu do ogółu.
Święto Katedry Świętego Piotra ApostołaKilka dni temu skończyłem czytać niezwykle poruszającą książkę Ulfa i Brigitty Ekmanów pt. Wielkie Odkrycie. Ulf Ekman był założycielem i przez wiele lat liderem tzw. wolnego kościoła, chrześcijańskiej wspólnoty Słowo Życia. Wspólnota ta wyrosła ze Szwedzkiego Kościoła Luterańskiego. Bardzo szybko została jednak przez ów Kościół określona jako sekta. Jako pierwszy w Szwecji wolny Kościół, Słowo Życia zrywało z tradycją Kościoła Luterańskiego, podążając w kierunku zbliżonym do wspólnot zielonoświątkowych i charyzmatycznych. Ruch mocno się rozrastał, prowadząc misje na całym świecie, szczególnie głosząc Ewangelię w krajach byłego Związku Radzieckiego.
Jedno SłowoCzy jedno słowo to wystarczający pokarm dla serca człowieka na cały dzień. Przecież za jednym słowem tak niewiele się kryje, w słowotoku który do nas dociera każdego dnia, jedno słowo wydaje się być niewystarczjące, jest jak ziarnko piasku na pustyni.
Kilkanaście lat temu, byłem z przyjaciółmi w Taize, tej malutkiej wiosce w Burgundii we Francji. Tam prócz pięknego śpiewu i atmosfery modlitwy, spotkałem się z ikoną Pana Jezusa z Przyjacielem (patryjarchą Menasem). Na tej ikonie Pan Jezus trzyma na swoim ramieniu Księgę Życia - Ewangelię, a stojący obok menas ma w ręku tylko mały zwój. Zastanawiałem się długo dlaczego tak jest. Jedno z tłumaczeń, które gdzieś wpadło mi w ręce było takie, że pierwsi chrześcijanie nosili ze sobą zwoje na których mieli zapisane jedno słowo, jedno zdanie z Ewangelii, którym starali się żyć na codzień. To było ich jakby życiowe motto. Tak niewiele, żeby żyć dobrze... jedno Słowo wystarczy.
O ile tylko czas pozwoli, każdego dnia jedno Słowo, które łatwo zapamiętać i łatwo rozważać przez cały dzień... aby Go spotkać.
ks. Marcin Cytrycki
fot. Wikipedia.com