Sobota I tygodnia Wielkiego Postu

Rodzice nastolatków wiedzą to najlepiej, z własnej praktyki – młodość to czas buntu. Po latach dzieciństwa, młody człowiek chce wyrwać się z uwięzi, która jego zdaniem „podcina mu skrzydła”. Buntuje się przeciw zasadom panującym w domu, za wszelką cenę stara się jakoś wyróżnić, pokazać jako ktoś inny. I w tym dążeniu do inności bardzo często wpada w swoistą pułapkę. Bo nagle okazuje się, że jego rówieśnicy także chcą być „inni”. Chcąc być „inny”, staję się „taki sam”. Szukając swojej nowej tożsamości, mimowolnie przejmuję tożsamość innych, grupy, subkultury…

Cała dzisiejsza Liturgia Słowa jest zaproszeniem, które kieruje do nas Bóg, do tego, żebyśmy naprawdę byli inni. Nie chce nas wszystkich wsadzić w jakiś jeden wspólny schemat, ale pragnie by każdy zabłysnął swoim jedynym i prawdziwym blaskiem dziecka Bożego, chrześcijanina: On cię wtedy wywyższy we czci, sławie i wspaniałości ponad wszystkie narody, które uczynił. Chce byśmy jako chrześcijanie byli autentycznie inni niż poganie, czy celnicy. Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest wasz Ojciec niebieski.

I od razu daje bardzo konkretną radę, w jaki sposób można ten cel osiągnąć. Jak być „innym”, jak się wyróżnić, zaistnieć pośród tłumu, jak stać się doskonałym. Jak to zrobić?

Dziś twój Pan, Bóg, rozkazuje ci wykonać te prawa i nakazy. Strzeż ich, pełnij z całego swego serca i z całej duszy. Dziś uzyskałeś to, że Pan ci rzekł, iż będzie dla ciebie Bogiem, o ile ty będziesz chodził Jego drogami, strzegł Jego nakazów, praw i rozporządzeń i słuchał Jego głosu.

A Pan uzyskał to, żeś ty dziś obiecał być dla Niego ludem wybranym, jak ci powiedział, jeśli zachowasz Jego przykazania. Po prostu słuchaj i żyj Jego Słowem.