Poniedziałek I tygodnia Adwentu

Lektura niedzielnego pierwszego czytania, które słyszymy w roku B, może być dla wielu niezwykle pognębiająca. My wszyscy byliśmy skalani, a wszystkie nasze dobre czyny jak skrwawiona szmata. My wszyscy opadliśmy zwiędli jak liście, a nasze winy poniosły nas jak wicher. Nikt nie wzywał Twojego imienia, nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie. Tak dosadne i wciąż aktualne przedstawienie moralnej kondycji człowieka nie jest miłe w słuchaniu. Mimo iż jest prawdziwe. Na szczęście Słowo nie zatrzymuje się na tym stanie ale idzie dalej i przechodzi w wołanie o pomoc do Boga, który jedyny może nas z tego stanu wybawić.

Sobota 34 tygodnia zwykłego

„Tragikomiczna” to chyba najlepsze określenie historii upadku, ale też władania Antiocha Epifanesa. Tyle zachodu i sił włożonych w budowanie swojego imperium, autorytetu władcy i nagle wszystko się kończy i rozpada jak domek z kart. Każda wiadomość o klęsce, powoduje głęboką rozpacz króla: bo nie stało się tak, jak sobie życzył. Jak bardzo musiały być rozdmuchane te wszystkie pragnienia i ambicje, że wystarczyły drobne niepowodzenia, by doprowadzić Antiocha do stanu, który dziś nazwalibyśmy depresją.

Sobota 34 tygodnia zwykłego

Ostatnie godziny kończącego się roku liturgicznego. W tym roku to I sobota miesiąca grudnia, poświęcona Niepokalanemu sercu Maryi. Wczoraj I piątek i Najświętsze Serce Jezusa. Myślę, że te dwa serca, to najlepszy kontekst do słuchania Słowa, które Kościół nam daje na końcu roku. Bez zanurzenia tych wszystkich obrazów w Sercu Boga, można wpaść w panikę i przerażenie.

Nawet Jezus wzywa dziś nas do tego, byśmy uważali na swoje serca, żeby nie stały się ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych. Chyba jedynym sposobem na taką postawę czujności jest każdego dnia na nowo prosić: Jezu cichy, serca pokornego, uczyń serca nasze według serca Twego.

Piątek 33 tygodnia zwykłego

Słuchając tego, co czasem słyszymy w mediach, albo w różnych naszych rozmowach o rzeczywistości Kościoła, wielu podpisałoby się pod tym, co woła Jezus w dzisiejszej Ewangelii: Napisane jest: «Mój dom będzie domem modlitwy», a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców. Jakby dobrze poszukać, to znalazłoby się i kilka ohyd spustoszenia czyli posągów Zeusa, na wzór tego, którym Antioch Epifanes zbeszcześcił świątynię Jerozolimską, stawiając go w przybytku. Mało to słyszymy o sprawach, które stają się ważniejsze w Kościele niż Pan Bóg.

Święto św. Andrzeja, Apostoła

Przewrotne powiedzenie głosi, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu. Czasami niestety rzeczywiście tak jest. Ale dzisiejsze święto otwiera nas na całkowicie inny rodzaj relacji rodzinnych, taki jaki jest wolą Bożą dla nas i jakiego w głębi również szukamy. Jezus spotyka braci: Andrzeja i Szymona, prostych rybaków, którzy pociągnięci Jego słowem, zostawiają wszystko i razem idą za Nim. Rybacy ludzi.

Czwartek 33 tygodnia zwykłego

Przejmujący obraz Jezusa płaczącego nad Jerozolimą i zapowiadającego jej zniszczenie: przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, obiegną cię i ścisną zewsząd. Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu… Czy tak brzmią słowa miłości? Czy upadek, ruina, ucisk mogą być tej miłości wyrazem?