Wtorek 33 tygodnia zwykłego, wspomnienie Ofiarowania Maryi

Na pierwszy rzut oka tych dwóch panów, bohaterów dzisiejszych czytań nic ze sobą nie łączy. To są goście z dwóch różnych planet.

Pierwszy – starzec Eleazar, w czasach Machabeuszy, gdy większość odchodzi od przepisów Prawa Bożego, on idzie w kompletnej kontrze, jest mu absolutnie wierny, aż do końca, aż do oddania życia. Namowy oprawców nie są w stanie zmienić jego postawy.

Drugi – Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty. Te dwie cechy wypowiedziane łącznie w odniesieniu do jakiejś osoby, w uszach Żydów brzmiały jak najgorszy epitet. Fakt niskiego wzrostu wobec tych dwóch cech, był tylko wisienką na torcie, która jeszcze bardziej podkreślała pogardę z jaką był traktowany przez współziomków. On nie tylko nie sprzeciwiał się oprawcom (Rzymianom), on z nimi aktywnie współpracował i jeszcze się na tym bogacił.

Piątek 32 tygodnia zwykłego

Na lekcjach „teorii muzyki” w szkole muzycznej nasz nauczyciel puszczał nam różne utwory muzyczne. A następnie prosił nas byśmy opisali bądź narysowali to, cośmy usłyszeli w tym utworze. To ćwiczenie miało na celu pobudzić naszą wyobraźnię muzyczną, ale uczyło nas również odczytywać emocje, które kompozytor czy wykonawca włożył w napisanie i wykonanie utworu.

Poniedziałek 33 tygodnia zwykłego

Gdy otworzymy ewangelię chwilę przed opisem dzisiejszego wydarzenia, natkniemy się na trzecią i zarazem ostatnią zapowiedź męki, którą Jezus wypowiada w rozmowie ze swoimi uczniami. Podobnie jednak jak wcześniej tak i teraz: Oni nic z tego nie zrozumieli. Rzecz ta [kwestia śmierci i zmartwychwstania] była zakryta przed nimi i nie pojmowali tego, o czym była mowa (Łk 18, 31.34).

Czwartek 32 tygodnia zwykłego

Jesteśmy spragnieni wydarzeń spektakularnych, poruszających tłumy, mocno oddziałujących na nasze zmysły i ducha. Potrafimy przejechać setki kilometrów by doświadczyć czegoś spektakularnego, czegoś wielkiego, by otrzymać jakiś znak od Boga, przeżyć jakieś gwałtowne przeżycie duchowe, posłuchać o radykalnym nawróceniu, doświadczyć wylania Ducha Świętego i „zasnąć w Panu”, mówić obcymi językami, zostać namaszczonym specjalnym olejkiem czy posłuchać kaznodziei z Indii albo Afryki, o którym słyszymy pierwszy raz i właściwie nic nie wiemy poza tym, że jest z egzotycznego kraju. Bez wątpienia przyszedł czas, o którym mówi dziś Jezus: „pragniemy ujrzeć choć jeden z dni Syna Człowieczego” i robimy wszystko, żeby to pragnienie zaspokoić.

Sobota 32 tygodnia zwykłego.

W mądrościowej medytacji o nocy paschalnej, którą słyszymy w dzisiejszym pierwszym czytaniu ci, którzy zostali ocaleni od śmierci, którzy przeszli przez morze czerwone zostali porównani do koni na pastwisku i brykających baranków. Poruszył mnie dziś ten obraz wolności. Dlaczego oni mogą czuć się tak wolni? Myślę, że dlatego, że żyją w przestrzeni Bożej obecności. To ona daje nam wolność.

Środa 32 tygodnia zwykłego

Komentując dzisiejszy fragment Ewangelii o. Augustyn Pelanowski odsyła czytelnika do historii z 12 rozdziału księgi Liczb. Miriam i Aaron, rodzeństwo Mojżesza zaczynają obmawiać i rob wyrzuty Mojżeszowi za to, że za żonę wziął Kuszytkę, Seforę. Ale przyczyną ich zachowania jest zazdrość i zwątpienie w dobroć Boga, który wybrał Mojżesza na przywódcę ludu. Karą za to zwątpienie i obmowę jest trąd, którym na siedem dni zostaje obsypana Miriam. Trąd, który jest karą za oszczerstwo i obmowę.