Poniedziałek I tygodnia Adwentu

Lektura niedzielnego pierwszego czytania, które słyszymy w roku B, może być dla wielu niezwykle pognębiająca. My wszyscy byliśmy skalani, a wszystkie nasze dobre czyny jak skrwawiona szmata. My wszyscy opadliśmy zwiędli jak liście, a nasze winy poniosły nas jak wicher. Nikt nie wzywał Twojego imienia, nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie. Tak dosadne i wciąż aktualne przedstawienie moralnej kondycji człowieka nie jest miłe w słuchaniu. Mimo iż jest prawdziwe. Na szczęście Słowo nie zatrzymuje się na tym stanie ale idzie dalej i przechodzi w wołanie o pomoc do Boga, który jedyny może nas z tego stanu wybawić.

A dziś to samo Słowo prowadzi nas jeszcze dalej. Mówi: wstań, rusz się, wyjdźMu na spotkanie, wyjdź z ciemności do światła, On chce się z tobą spotkać. Ten kontrast między naszą duchową kondycją, a pragnieniem Boga, by bez względu na nią spotkać się z człowiekiem, by go uratować jest dla mnie dziś niezwykle poruszający w dosłownym tego słowa znaczeniu – motywujący do działania, do ruchu, do pracy.

Może więc ten adwent, kolejny w naszym życiu, ma być czas spotkań, wychodzenia na spotkanie z Bogiem, ale także z drugim człowiekiem. To może być doskonałe postanowienie adwentowe: Odsunąć to wszystko, co przeszkadza mi w spotkaniu z drugim człowiekiem i z Bogiem. U każdego będą to inne sprawy, ale każdy może coś zmienić w tym czasie.