Środa 21 tygodnia zwykłego.

Gdy przyjęliście słowo Boże od nas, przyjęliście je nie jako słowo ludzkie, ale jak jest naprawdę, jako słowo Boga, który działa w was wierzących. (1 Tes 2, 13)

Dla mnie osobiście to jedno z najbardziej poruszających doświadczeń, kiedy Słowo, które czytam osobiście, dotyka i porusza moje serce. Czasem głaszcze, innym razem wywraca wszystko do góry nogami. Czasem pokazuje, że jestem jak pobielany grób. Przeżywam coś danego dnia, a Słowo Boże – to „najzwyklejsze”, które słyszysz w Kościele na Mszy św. komentuje to, co się aktualnie dzieje.

Tak się dzieje zawsze wtedy, gdy przyjmuję to co czytam/słucham/głoszę nie jako słowo ludzkie, ale jak jest naprawdę, jako Słowo Boga, który działa.

Warto czasem wrócić do dzisiejszego psalmu 139 i razem z psalmistą na nowo uświadomić sobie, że On jest blisko mojego serca właśnie przez swoje Słowo.

Gdzie ucieknę przed duchem Twoim? Gdzie oddalę się od Twego oblicza?
Jeśli wstąpię do nieba, Ty tam jesteś, jesteś przy mnie, gdy położę się w otchłani.

Gdybym wziął skrzydła jutrzenki, gdybym zamieszkał na krańcu morza,
tam również będzie mnie wiodła Twa ręka i podtrzyma mnie Twoja prawica.

Jeśli powiem: „Niech więc mnie ciemność zasłoni, noc mnie otoczy jak światło”,
to nawet mrok nie będzie dla Ciebie ciemny, a noc jak dzień będzie jasna. (Ps 139,7-8.9-10.11-12ab)