Wtorek 3 tygodnia wielkanocnego

Uczucie głodu towarzyszy nam od samego początku naszego życia. Jest czymś podstawowym, wręcz fundamentalnym. Wyraża pragnienie życia naszego ciała. Głód chroni je przed śmiercią. Zaspokajając głód dajemy naszemu ciału budulec do rozwoju, do właściwego funkcjonowania. Chronimy je przed śmiercią. Głód sygnalizuje nam podstawowe potrzeby naszego organizmu. Niewystarczające ich zaspokojenie może prowadzić do różnego rodzaju chorób, a nawet śmierci. Głód ciała ma także tę właściwość, że powraca. Zjemy coś i po pewnym czasie znów jesteśmy głodni. Głodu ciała nie da się do końca zaspokoić.

Ludzie, którzy docierają za Jezusem do Kafarnaum, idą za Nim, bo zaspokoił głód ich ciała. Domagają się, żeby zrobił to ponownie. Doświadczenie głodu ciała powraca. Właśnie ono dla Jezusa staje się pretekstem do pokazania, że wszystkie te głody naszego ciała, wciąż nie zaspokojone są obrazem najgłębszego głodu naszego serca jakim jest głód Boga. Tego głodu nie da się zaspokoić zwykłym pokarmem. Głód, który ma swoje źródło w niebie, może zaspokoić tylko chleb z nieba.

Czego pragnie moje serce? Czego jestem głodny? I gdzie ten głód zaspokajam?