21 Niedziela zwykła (A)

Ci, którzy mają starsze rodzeństwo, doświadczyli pewnie sytuacji, kiedy w „w spadku” po starszym bracie lub siostrze dostawali jakieś ubrania do noszenia. Czasem pasowały w sam raz, a czasem były jeszcze za duże, ale rodzice mówili, że szybko się do nich dorośnie. W za dużych rzeczach raczej nie czujemy się zbyt komfortowo. Nawet wtedy, gdy jesteśmy małym dziećmi, to chcemy mieć takie, które będą nam dokładnie pasowały. Nie będą ani za duże, ani za małe.

Gdy czytam dzisiejszą rozmowę Pana Jezusa z uczniami i Jego dialog z Piotrem, to mam wrażenie, że Piotr dostaje dziś trochę taki za duży garnitur: Ty jesteś, Piotr czyli skała i na tej skale zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. Jezus doskonale wie jaki jest Piotr, że jeszcze mu daleko do skały, że jeszcze musi do wielu spraw po prostu dorosnąć, a jednak wobec całej wspólnoty uczniów wypowiada te słowa. To jest jednocześnie błogosławieństwo Piotra, ale też pewne wyzwanie, które trzeba podjąć.

Czasem buntujemy się, że Pan Bóg stawia przed nami takie sprawy, które nas przekraczają, do których zdaje się kompletnie się nie nadajemy. Ale Bóg widzi dalej i więcej, zna nas lepiej niż my sami i wie, że gdy do pewnych spraw dorośniemy, odkryjemy w nich właśnie największe źródło szczęścia.