2 Niedziela Wielkanocna – Bożego Miłosierdzia

Czytając dzisiejszą Ewangelię przypomniały mi się słowa, tragicznie zmarłego przed kilku laty mojego kolegi, ks. Damiana Kominka. Bez wątpienia miał on szczególny dar duszpasterzowania osobom chorym. W czasie jednej z naszych rozmów podkreślił konieczność dotyku w spotkaniu z chorą osobą, nawet taką, która wydawałoby się nie jest przytomna. Bardzo mi to utkwiło w pamięci.

Dzisiejsza Ewangelia milczy na temat tego, czy św. Tomasz dotknął w końcu ran Jezusa. Pan Jezus zachęca go do tego, ale czy on rzeczywiście to zrobił nie wiemy. Może jakąś sugestię podpowiada nam św. Jan Apostoł w swoim pierwszym liście: To wam oznajmiamy, co było od początku, cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce – bo życie objawiło się. (1 J 1, 1-2a).

Dlaczego zwracam uwagę akurat na ten szczegół? Bo Bóg, który dotyka naszych serc swoim miłosierdziem, który jak dobry Ojciec podnosi dziecko, które upadło, chce żeby to nasze doświadczenie bycia dotkniętym przerodziło się w konkretne działanie względem naszych braci i sióstr. Wyraźnie wskazują na to dzisiejsze czytania.

Słowo Życia, które dotyka nas swoim miłosierdziem i pozwala się dotykać naszymi brudnymi od grzechów rękami, chce byśmy to dotknięcie przekazali dalej. Bóg podniósł Ciebie z grzechu, pomóż wstać twoim braciom i siostrom.