Sobota 12 tygodnia zwykłego

Kiedy czyta się rozmowę Setnika z Jezusem, ze świadomością że ów setnik był dowódcą wojskowym, nietrudno usłyszeć w niej ów wojskowy ton. Nie ma tam zbędnych słów, owijania w bawełnę, wstępu, rozwinięcia i zakończenia tematu. Jest natomiast ukryta miłość do drugiego człowieka (nawet gdy on jest „tylko” sługą) i autentyczna troska o jego dobro. 

Mocno również wybrzmiewa w tych prostych żołnierskich słowach jego wiara i zaufanie w moc Słowa. Ten setnik Słowo Boga – Jezusa, traktuje poważnie, przyzwyczajony do tego, że jego własne słowa, rozkazy wydawane w wojsku, również traktowane są poważnie. On doskonale wie, że Słowo ma moc.

Możemy się uczyć z tej sceny czym jest modlitwa wstawiennicza, modlitwa za innych. Tego, że jest modlitwą z miłością i troską o drugiego, że jest konkretna – bez zbędnego gadulstwa, że jest modlitwą z wiarą i zaufaniem w moc Słowa.

Czasem, czytając czy słuchając Słowa Bożego, wydaje nam się ono również w pewien sposób odległe i niedostępne. Ten dzisiejszy fragment pokazuje, że Słowo ma moc, bez względu na odległość (jakkolwiek ją rozumiemy). Bo w tym słowie, które czytamy przychodzi i działa w naszym sercu Słowo, które stało się Ciałem – Syn Boży!