Sobota I tygodnia Wielkiego Postu

Uwielbiam jeździć na nartach. Choć zmęczony jestem zwykle okrutnie po całym dniu jeżdżenia, to jednak w zimie nie wyobrażam sobie lepszego wypoczynku. Piękne krajobrazy, świeże górskie powietrze, grono przyjaciół, ale przede wszystkim to, że jadąc na nartach nie myślę o tym, co wydarzyło się wczoraj, ani o tym, co mnie czeka po powrocie tutaj i teraz. 

Środa I tygodnia Wielkiego Postu

W Wikipedii opis imienia Jonasz nie jest zbyt pozytywny. Autor artykułu pisze, że „W mowie potocznej oznacza człowieka, który przynosi kłopoty innym, sam wychodząc z nich bez szwanku”. Pewnie chodzi o sytuację z burzą na morzu, w którą uciekając przed wolą Boga, Jonasz wpakował marynarzy. Gdy oni walczyli o życie, on sam słodko spał pod pokładem.

Piątek I tygodnia Wielkiego Postu

Wtorek I tygodnia Wielkiego Postu

Wiosenny deszcz, nawet jak zacznie padać właśnie wtedy, gdy dopiero co umyłeś samochód, jest zawsze przyjemny. Zmywa brudne ulice i chodniki, pobudza ziemię do życia, które budzi się w ekspresowym tempie. Może nieco mniej przyjemne są wiosenne gwałtowne burze, ale i one mają swój urok, szczególnie jak w cieplejsze dni wieńczy je łuk tęczy na horyzoncie.

„Podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb]'dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich: nie wraca do Mnie bezowocnie, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa”. (Iz 55, 10 – 11).

Czwartek I tygodnia Wielkiego Postu

Głównym tematem, który wręcz narzuca się czytelnikowi dzisiejszych czytań, jest wytrwała modlitwa. Królowa Estera prosi Boga o mądrość w spotkaniu z królem, w czasie którego ważyć się będą losy jej i całego narodu. Pan Jezus mówi, byśmy nie przestawali Boga prosić. Ta nieustanność, natarczywość w polskim przekładzie bardziej wybrzmiewa z kontekstu całego fragmentu. W greckim oryginale już forma trybu rozkazującego czasu teraźniejszego czasowników wskazuje na to, że mamy prosić nie tylko wtedy, gdy sprawa będzie pilna, ale mamy prosić „zawsze”. Mamy być wręcz natrętni w proszeniu.