Uwięziony Jan Chrzciciel posyła do Jezusa dwóch swoich uczniów, z nurtującym go pytaniem: Czy Jezus jest Tym, który ma przyjść, czy też innego ma wyczekiwać? Może to pytanie było wyrazem jego wątpliwości odnośnie dzieł swojego Kuzyna. Może też było obrazem jego niecierpliwości w objawieniu się Mesjasza. Do końca tego nie wiemy.

Chciałbym jednak zwrócić Twoją uwagę na tych dwóch uczniów Jana, którzy służą jako posłańcy między Janem, a Jezusem. Ich posługa może być dla nas adwentową inspiracją. 

Czytając o Janie Chrzcicielu, myślę o osobach, które z powodu różnych doświadczeń omijają Pana Boga, Kościół, czy księży szerokim łukiem. Czasem ich postawa jest tak radykalna, że można powiedzieć o jakimś rodzaju zniewolenia. Tym więzieniem mogą być uprzedzenia wobec Boga i Kościoła, cała masa smutnych i bulwersujących informacji o panoszącym się grzechu w Kościele, ale także własne grzechy i słabości. Takie osoby nie są w stanie zadać pytań, które noszą w swoim sercu. Zwykle więc wypływają one jako zarzuty w najbardziej nieprzewidzianych sytuacjach: u cioci na imieninach, na imprezie u znajomych, na forach internetowych. Mają wątpliwości, oskarżają, buntują się. 

Uwięzieni w tych wszystkich postawach i myślach, potrzebują posłańców, którzy zaniosą ich pytania Jezusowi i powrócą z odpowiedzią – Dobrą Nowiną o Jezusie. 

Popatrzmy na to dzisiejsze Słowo jako na wezwanie, zaproszenie do bycia posłańcem dla tych, którzy sami – z różnych powodów – nie są w stanie przyjść i porozmawiać z Jezusem. To trudne zadanie. Może więc właśnie dlatego Jan posyła dwóch swoich uczniów, a nie jednego. Idą jako wspólnota i wracają we wspólnocie.